„Słowo Młodych”, nr 8 [8] 377
[rysunek] Siewca wg Z[eewa] Ben-Cwija281
Zasiewający we łzach, w radości żąć będą282. [6] [Na]dchodzi czas!283
[Odkąd ruch] syjonistyczny stał się ruchem masowym, trapi nas [choroba tragicz]nego dualizmu, który nosił już rozmaite nazwy: pra[ca galutowa i] palestyńska, polityka krajowa i polityka syjonis[tyczna w ś]cisłym tego słowa znaczeniu – itp. Dualizm ten był [prze]z długie lata przedmiotem namiętnych często dyskusji, które [w] końcu doprowadziły do tego, co błędnie nazywano „syntezą”, a co w istocie syntezą nie było.
Ruch syjonistyczny zna284 jedną syntezę, która w całej pełni na tę nazwę zasługuje. Jest to ów szczęśliwy stop, powstały ze zlania się kierunku tak zwanego praktycznego i politycznego syjonizmu285. Żaden z tych dwóch elementów właściwie286 nie był zdolny do samodzielnego istnienia. Ruch chowewej-syjonistyczny, który był wyrazem „praktycznego” syjonizmu, doprowadził – jak wiadomo – do sytuacji nacechowanej małostkowością i brakiem horyzontów. Kierunek zaś czysto polityczny z czasów287 pierwszych sześciu kongresów288 doprowadził do położenia bez wyjścia. Jedynym wyjściem dlań stało się w końcu podjęcie pracy praktycznej w Palestynie. Jedynym znowu środkiem przeciw ciasnocie pojęć i brakowi polotu, jaki cechował kierunek praktyczny – były szerokie horyzonty, nakreślane przez kierunek polityczny. Oba te elementy stały się wzajem dla siebie nie tylko uzupełnieniem, ale wręcz jedynym warunkiem egzystencji. Była to zaiste błogosławiona synteza.
Natomiast zespolenie się polityki krajowej z pracą palestyńską nigdy nam się należycie nie udawało. Musieliśmy naturalnie pracować na obu tych odcinkach, ale stale odczuwaliśmy sprzeczności i niedogodności, hamujące naszą pracę. Te ugrupowania w społeczeństwie żydowskim, które mocną stopą stanęły jedynie na gruncie „tutejszym”,
