382 „Słowo Młodych”, nr 8 [8]
Gorące dyskusje toczyły się również i w obozie robotniczego syjonizmu. Wszelkie zebrania, posiedzenia czy Moacot nacechowane były głęboką różnicą poglądów, uniemożliwiającą znalezienie wspólnego języka i jakiegokolwiek porozumienia.
Ostatnie cztery301 miesiące ochłodziły trochę wzburzone umysły. Związek Radziecki, zaatakowany przez armie hitlerowskie, znalazł się nagle w obozie wielkich demokracji. Tym samym świat postępu zjednoczył się w walce przeciw czarnej reakcji. Zjednoczyła też wszystkich socjalistów obawa przed zniweczeniem zdobyczy robotnika rosyjskiego w Związku Radzieckim.
Czy jednak w tym czasie zatarły się również różnice poglądów w ugrupowaniach socjalistycznych? Czyż względny „pokój”, który zapanował między organizacjami, równoznaczny jest ze zlikwidowaniem tych różnic?
Nie. Istniejące rozbieżności zostały nadal nienaruszone, a ostatnie wydarzenia (przystąpienie Związku Radzieckiego do wojny) służą każdemu ugrupowaniu jako rzekomo niezbity dowód ich słusznego dotychczasowego postępowania i sposobu rozumowania. Ten paradoksalny stan rzeczy nie może nas jednak zadowolić. Wszyscy chyba racji mieć nie mogą302. Zastanówmy się więc, czyje teorie w świetle obecnej rzeczywistości zbankrutowały, czyim poglądom wydar[z]enia ostatnich czterech miesięcy303[11] zadały kłam.
A.304 O „[r]ewolucyjnym” defety[zmie]305
Definicja tego pojęcia nie należy do rzeczy ł[atwych. Gdy w] roku 1917, po upadku Painlevégo306, rządy we Francji ob[jął 76-letni starzec] „tygrys” Clemenceau307, tępił on w bezwzględny sposób [objawy defetyz]mu. Mianem tym określał stan psychiczny mas francusk[ich po nieuda]nej a krwawej ofensywie w błotach flamandzkich308.
