„Dror”, nr 4 [3] 47
w siłę, by móc zdławić Republikę Weimarską i wprowadzić nowy porządek u siebie, jak również prowadzić pozbawioną skrupułów politykę międzynarodową. Rząd angielski nie sądził, że Hitler, choćby nawet [10] doszedł do władzy, zdoła przeciągnąć na swą stronę Mussoliniego – i że obaj razem będą przedstawiać niebezpieczeństwo dla panowania brytyjskiego na Morzu Śródziemnym. Francja znowu miała wówczas nadzieję, że będzie w stanie zmontować front antyhitlerowski na kontynencie, składający się z „małej ententy”106 wraz z Polską i że wspierając się na pakcie militarnym z Rosją107 będzie mogła przeciwstawić się hitlerowskim Niemcom.
Wszystkie te rachuby pękły jak bańka mydlana w momencie, gdy Hitler faktycznie doszedł do władzy i zaczął prowadzić politykę przeciągania [na swą stronę] jednego po drugim partnerów francuskich, branych pod uwagę jako czynnik paktu antyhitlerowskiego108. Mocno pomógł temu także wybuch wojny między Włochami i Abisynią w 1935 r. Włochy, które czuły się wówczas jak uczeń wyrzucony ze szkoły109, z wdzięcznością przyjęły pomoc Hitlera i całkowicie opowiedziały się po jego stronie. Objawiła się wówczas również pełna rozbieżność w tzw. współpracy Anglii i Francji oraz nieprzygotowanie Anglii do poważnej wojny na Morzu Śródziemnym. Włochy szybko zrozumiały, że angielska uległość w ich sprawie w związku z Abisynią, wypływa ze słabości. Okazało się, że angielskie bazy strategiczne na Morzu Śródziemnym nie były wówczas gotowe do nowoczesnego prowadzenia wojny i przeważnie nie miały żadnych środków obronnych, czy to artylerii przeciwlotniczej110, czy dostatecznej liczby samolotów. Tak na przykład admiralicja angielska musiała wówczas przeprowadzić większą część swej floty wojennej z Malty do Aleksandrii. Małe włoskie wyspy między Sycylią i Tunisem – Pantelleria i Lampedusa – na których Włochy wybudowały nowoczesne bazy wojenne, trzymały pod kontrolą przeprawę z zachodniej na wschodnią część Morza Śródziemnego.
W roku 1936 wybuchła wojna domowa w Hiszpanii. Młody rząd ludowy musiał chwycić za broń, by walczyć z faszystowską bandą Franco111. Wszyscy wiedzieli, że powstanie przeciw legalnej władzy w Madrycie będzie materialnie wspierane przez Mussoliniego. Dobrze o tym poinformowany był także ówczesny konserwatywny rząd brytyjski. Nie chcąc wspierać demokratycznej (z pewnymi socjalistycznymi tendencjami) republiki w Hiszpanii, świadomie przymknął oczy na wojskową interwencję żołnierzy faszystowskich, wierząc, że Mussolini szybko położy kres istnieniu republiki. Wszystkie te rachunki zawiodły. Republika bohatersko się broniła i wmieszał się wówczas
