ponad sto tysięcy żydowskich mieszkańców Lwowa. Kilka miesięcy dłużej trwała gehenna kilkudziesięciu tysięcy uwięzionych w obozach pracy. W większości zostali zamordowani w listopadzie 1943 roku w ramach kolejnej Akcji Emtefest (Dożynki). Zginęli wówczas także ostatni więźniowie lwowskiego obozu koncentracyjnego przy ul. Janowskiej.
Wołyń
Z byłej guberni wołyńskiej dwie trzecie znalazło się w granicach Drugiej Rzeczypospolitej jako województwo wołyńskie, poza jej granicami pozostał okręg żytomirski. W grudniu 1939 roku władze sowieckie podzieliły zajęte terytorium na dwie zbliżonej wielkości jednostki administracyjne: położony bardziej na wschód okręg równieński i zachodni okręg wołyński. W 1941 roku okupant niemiecki oba terytoria połączył z położonymi na północ powiatami tzw. Zachodniej Białorusi — brzeskim, pińskim, kobryńskim i stolińskim oraz z regionem wokół Kamieńca Podolskiego — w tzw. Okręg Generalny Wołyń Podole (General-Bezirk Vohlyn-Podolyia). Liczba ludności Wołynia w okresie istnienia państwowości polskiej wahała się od 1,5 min (wg spisu z 1921 roku23) do nieco ponad 2 min (wg spisu z 1931 roku). Żydów mieszkało w tych latach na Wołyniu odpowiednio 165 tys. (stanowili 11,4% ogółu ludności) i 208 tys. (10%, 222 tys. w 1939 roku). Na jesieni 1939 doszło do tej liczby 50-60 tys. uchodźców z centralnej Polski, w czerwcu 1941 roku było ich tu jeszcze około 24 tysięcy.
Żydzi wołyńscy mieszkali głównie w miastach, choć te wołyńskie częściej przypominały duże wsie. W trzech największych miastach — Równem, Łucku i Kowlu — mieszkało około 1/3 wszystkich Żydów, stanowili w nich (w 1921 roku) około 70% ogółu mieszkańców, dziesięć lat później jedynie połowę ludności. W mniejszych 4 miasteczkach, w których mieszkało 25 tys. Żydów, ich procentowy udział w ogólnej liczbie mieszkańców nie spadł tak bardzo i wahał się od 40 do 95%. Spadkowa tendencja utrzymała się do końca lat trzydziestych, absolutną większość zachowali w 6 miasteczkach. Specyfiką Wołynia była liczna żydowska ludność wiejska: w 113 osadach poniżej 5 tysięcy mieszkańców mieszkało aż 43 tys. Żydów, w tym znaczna część w 28 prawie całkowicie żydowskich wsiach, liczących od 100 do 500 osób (w roku 1921).
Struktura zawodowa wołyńskich Żydów niewiele odbiegała od średniej krajowej: 45% pracowało w handlu, a 40% w rzemiośle i przemyśle, liczni byli też żydowscy lekarze oraz pracownicy transportu. Należy zaznaczyć, że w rękach kupców żydowskich było prawie 80% sklepów, a żydowscy rzemieślnicy posiadali 56% zakładów. Jeśli chodzi o żydowskie życie społeczne na Wołyniu, warte są podkreślenia silna pozycja ugrupowań syjonistycznych w zarządach gminnych oraz duże
23 Pominięto w nim powiaty Samy i Kamień Koszyrski (mieszkało w nich ok. 20 tys. Żydów), przyłączone do Wołynia nieco później. Kamień Koszyrski później znów w woj. poleskim.