Materiały, które zebrali, dotyczą większości dużych miast na Kresach, niektóre relacje zawierają wyłącznie informacje o represjach niemieckich wobec Żydów latem i na jesieni 1941 roku.
W związku z niemożnością dokładnego ustalenia daty powstania relacji bądź jej zapisu przyjęto układ rzeczowy i geograficzny materiału, a w obrębie każdej grupy, o ile to możliwe, układ chronologiczny (sygnatury, które nadano w Archiwum ŻIH jednostkom z zespołu Archiwum Ringelbluma, nie odzwierciedlają porządku chronologicznego).
Tom rozpoczynają relacje mówiące o nieudanych przeprawach za Bug w 1939 roku (Ring. I, nr 476, 478) oraz ogólne zapisy przedstawiające stosunki panujące pod okupacją sowiecką (Ring. I, nr 474, 153). Druga grupa materiałów dotyczy tzw. Zachodniej Białorusi (Ring. I, nr 142, 488, 1046, 73, 791, 450-2, 1070, 934, 805, 938, Ring. II, nr 310, Ring. I, nr 465, 1045, 456, 899, 792), przede wszystkim Białegostoku oraz Słonimia, Grodna i Brześcia. W trzeciej grupie zebrano relacje związane z Wilnem i okolicami (Ring. I, nr 433/935, 932, 487, 931, 930, 929, 494, 165, 979), w ostatniej zaś — ze Lwowem i, w małej części, Wołyniem (Ring. I, nr 23, 427, 420, 459, 475, 483, 499/955, 431, 481, 1041, 1042, 443, 75, 450-1, 845, 1043, 997). W obrębie każdej grupy geograficznej relacje zostały uporządkowane zgodnie z ich zawartością: po relacjach dotyczących okupacji sowieckiej następują te, które dotyczą okupacji niemieckiej.
Prawie wszystkie relacje są, jak wspomniałem, autorstwa „bieżeńców” (tak powszechnie nazywano uciekinierów z centralnej Polski), nie najlepiej osadzonych w środowisku żydowskim na Kresach. Przeważają w tej grupie ludzie młodzi, wiele jest zdeklarowanych syjonistów, nie wydaje się też, aby byli to ludzie głęboko, na sposób tradycyjny, religijni. Nie ma wśród nich jednostek wybitnych, znanych, doświadczonych w pracy zawodowej lub społecznej. Pewne informacje co do ich postawy wobec okupantów, ogólnego wykształcenia, zdolności do refleksji nad nową sytuacją, w jakiej się znaleźli, daje analiza języka wypowiedzi, acz nie wiemy, jakie piętno odcisnęli ich rozmówcy z „Oneg Szabat”. Większość relacji została spisana w dobrym języku polskim, o poprawnej składni i bogatym słownictwie.
Niezmiernie istotna jest kwestia oceny wiarygodności autorów, gdyż ich poglądy są nieszablonowe, zwłaszcza w ocenie wzajemnych stosunków między Żydami a przedstawicielami innych narodowości, szczególnie Polakami. Są to opinie bardzo krytyczne wobec spotykanych w społeczności żydowskiej postaw. Wypowiadają je niezwykle ostro osoby, które były świadkami antyżydowskich pogromów ze strony miejscowej ludności bezpośrednio po wybuchu wojny niemiecko-rosyjskiej. Ocena położenia ludności żydowskiej pod okupacją sowiecką została naświetlona w sposób interesujący. Niezmiernie wartościowe i ze wszech miar nowatorskie są relacje dotyczące przepraw przez Bug w 1939 roku, szarej strefy działalności gospodarczej, paszportyzacji, stosunku „bieżeńców” do prac komisji rejestrującej chętnych na powrót do Generalnego Gubernatorstwa obserwacje, mówiące o deportacji z czerwca 1941 roku. Wiele nowych informacji wnoszą relacje dotyczące pierwszej fazy repre-