Część I. Dziennik Abrahama Lewina [6] 67
Żyd. Otrzymuje on zlecenia [4] od tutejszych rodzin i ryzykując własnym życiem, ratuje opuszczone żydowskie dzieci. Niech będą błogosławieni ci męczennicy, którzy nadstawiają karku, aby ratować czyste, niewinne i drogie żydowskie dzieciaczki. (Ci Żydzi podróżują, ma się rozumieć, z aryjskimi papierami w kieszeni).
Nic dziwnego, że po nasłuchaniu się w ciągu kilku godzin takich historii głowa staję się ciężka jak ołów, przed oczami staje ciemność i chce się zagrzebać głowę głęboko w poduszkę i płakać, płakać bez ustanku gorzkimi łzami nad tragicznym losem naszego narodu, nad zagładą słabej żydowskiej owieczki, która jest duszona i pożerana przez dzikiego, bezwzględnego niemieckiego tygrysa.
Wygnana owieczka Izraela! Skąd weźmiemy drugiego Ezechiela177, który wyśpiewa nam słowa pocieszenia, drugą „dolinę kości”178?
Niedziela, 7 czerwca 1942 r.
Ostatniej nocy znów z rąk niemieckich morderców w mundurach padły ofiary, żydowski mężczyzna i kobieta. Około godziny pierwszej w nocy na róg Krochmalnej i Nowolipia przyjechał samochód, z którego wysiadł Żyd lat około 35 i dwaj niemieccy oficerowie. Pozwolili Żydowi odejść kilka kroków do przodu, potem do niego strzelili. Żyd jeszcze żył, strzelili do niego jeszcze raz i jeszcze raz, aż był martwy. Następnie zadzwonili do drzwi na Nowolipiu 22 i rozkazali stróżowi domu zabrać zwłoki do bramy. Rano zabrano ciało. Kim był ten człowiek – nie wiadomo. Według pewnych źródeł, miał to ponoć być pewien Rozen z Elektoralnej 24.
[5] Na Nowolipie przyprowadzili żydowską kobietę i zabili ją. Przypuszcza się, że przyprowadzili ją tu ze „strony aryjskiej” i zamordowali. Takie zdarzenie miało już miejsce kilka tygodni temu, kiedy to na ulicy Majzelsa zastrzelono dwie żydowskie kobiety, które znajdowały się poza murami getta.
W tym tygodniu aresztowano jedyną córkę Zachariasza, 18-letnią dziewczynę. Był on poszukiwany wraz z trzema Żydami: Gancwajchem, Szternfeldem i Zelmanem. Dziewczyna znajduje się na Pawiaku.
Często pojawia się pytanie, czy osłabł i złagodniał zakorzeniony polski antysemityzm. Jak w przypadku większości problemów opinie i poglądy diametralnie się od siebie różnią. Wielu Żydów uważa, że stosunek Polaków do Żydów zmienił się pod wpływem wojny i straszliwego ciosu, jaki Niemcy zadali krajowi wraz ze wszystkimi jego mieszkańcami – Polakami i Żydami – i większa część Polaków nastroiła się filosemicko. Ci, którzy reprezentują takie poglądy, opierają je na znacznej liczbie przypadków, kiedy to Polacy już od pierwszych dni wojny okazywali i okazują do dnia dzisiejszego wiele współczucia i dobrego serca w stosunku do biednych Żydów, zwłaszcza żebrzących dzieci. Ja sam nasłuchałem się wielu historii od Żydów, którzy uciekli z Warszawy historycznego 6 września 1939 r.179i znaleźli u polskich chłopów schronienie, gościnę
