„Biuletin”, nr 3 (13), luty 1941 [1] 87
rzy nie nadają się do prowadzenia przyszłej polityki europejskiej należy [Pierre-Étienne] Flandin (jeszcze przed kilkoma tygodniami minister spraw zagranicznych w rządzie Pétaina, red.). Przed wojną był on zwolennikiem porozumienia z Hitlerem. Teraz Niemcy nie mają do niego zaufania. Jak długo jeszcze w Vichy będą się zajmować iluzjami? Niemieccy żołnierze stoją przy b[…]b, w Pirenejach i nad Morzem Czarnym. Francja powinna wybrać między dwiema drogami. Od jej decyzji zależy, czy 40 milionów Francuzów zostanie wtrąconych w otchłań chaosu i katastrofy«”.
O nastrojach w Vichy pisze „Frankfurter Zeitung”, że Vichy to miasto oczekiwań. Wszyscy tam na coś czekają. Wszyscy wierzą, że korzystny wiatr przegoni, przepędzi obecną atmosferę. W Vichy rzekomo wre praca. Wydaje się ustawy, dekrety, zarządzenia. Wszyscy są aktorami, ale gdzie jest publiczność? Gdzie jest naród? Reformatorzy nie mają najmniejszego kontaktu z życiem narodu”.
13 grudnia Laval, największy zwolennik Hitlera we Francji, został wyrzucony z rządu Pétaina. Hitler jest bardzo niezadowolony z poczynań rządu i wywiera silny nacisk. W rezultacie Vichy proponuje Lavalowi wejście do rządu, ale jako minister bez teki. Laval odmawia. Pogróżki nie pomogły. Nawet reakcyjna Francja rządu Pétaina nie decyduje się wypełniać żądań Hitlera.
Rumunia po puczu.
Pucz w Rumunii był buntem młodzieży legionowej, która została oszukana w swoich nadziejach. Wierzyła ona, że przyjmując hitlerowskie hasła i opiekę Niemiec, nie tylko uczyni bardziej spójnymi wewnętrzne stosunki w kraju, ale również wzmocni zewnętrzną siłę kraju. Rzeczywistość doprowadziła do podziału i okupacji Rumunii. Do niezadowolonych elementów Żelaznej Gwardii dołączyły się inne niezadowolone grupy społeczne, chłopi. „Dyktator” [Ion] Antonescu330, który został wysunięty przez Żelazną Gwardię, stłumił niepokoje za cenę tysięcy zabitych i rannych, i za cenę dalszego osłabiania kraju. Interesujące jest, że obie strony, zarówno rząd, jak i puczyści, zwrócili się po pomoc do Niemiec, deklarując swoją lojalność. Horia Sima331, przywódca Żelaznej Gwardii i do niedawna wicepremier, sam pojechał w tej sprawie do Berlina. Dlatego w pierwszej fazie puczu niemieccy żołnierze pozostali neutralni, pozwalając Rumunom na wzajemne wybicie się. Kiedy jednak Bukareszt został bez światła, telefonów i łączności ze światem, kiedy uszkodzona została rafineria ropy w Ploeszti332 i szyny kolejowe, Niemcy powiedzieli: „dość!”. Ich interwencja w obronie Antonescu szybko
