102 „Biuletin”, nr 3 (13), luty 1941 [1]
Ostenda, Dunkierka, Calais, Cherbourg. Ostenda została ostrzelana przez angielskie okręty wojenne.
13 [lutego] w nocy Anglicy zbombardowali brzegi Norwegii, Danii, Holandii, w ciągu dnia zbombardowali niemieckie przygotowania w północnej Francji. Hanower znowu przeżył nocny nalot. Również Brema została mocno zbombardowana.
W Niemczech ostatnio zostało spalonych w krematoriach 10 tysięcy chorych umysłowo i niepełnosprawnych dzieci z instytucji społecznych i prywatnych.
Japońska gazeta pisze, że Hitler napotyka na następujące trudności: niebezpieczeństwo głodu w Europie, strach przed wielkimi zamieszkami na terenach okupowanych, brak benzyny. To zmusza go do szukania szybkich rozwiązań. Może nim być jedynie inwazja na Wielką Brytanię. Aby tego dokonać, Niemcy musieliby przerzucić do Anglii co najmniej 300 000 żołnierzy. Będzie to najcięższa ze wszystkich operacji wojennych. Niemieckie lotnictwo jest rzeczywiście nadzwyczajne, ale słynna jest również odwaga angielskich pilotów. Brytyjskie lotnictwo bardzo się wzmocniło. Przybywa coraz więcej amerykańskich samolotów. Jak mogą Niemcy w takich warunkach dokonać inwazji?
[Wendell] Willkie, kontrkandydat Roosevelta w wyborach, przebywał w Anglii dwa tygodnie. Odwiedzając zbombardowane miasta, powiedział: „Nie widziałem narodu, który byłby tak zjednoczony w momencie zagrożenia jak Anglicy. Jestem pewien, że Anglicy wygrają wojnę, chociaż nie jest to wojna między ludźmi, ale wojna z maszynami, albo raczej wojna między produkcjami”. Był również w Irlandii i odbył ważne narady z rządem irlandzkim. Przed powrotem do Ameryki powiedział: „Ja, Wendell Willkie, pochodzę z niemieckiej rodziny Willcke, która wyemigrowała do Ameryki
90 lat temu. Jestem dumny z mojej niemieckiej krwi, ale nienawidzę tyranii. Powiedzcie wszystkim, że amerykańscy Niemcy nienawidzą obecnego niemieckiego rządu i zrobią wszystko, aby Ameryka jak najwydatniej pomogła Anglii”.
W Londynie, z inicjatywy rządu holenderskiego, odbyła się konferencja przedstawicieli wszystkich państw koalicji w celu zorganizowania prac przygotowawczych do powojennej współpracy tych państw. Na konferencji były reprezentowane: Wielka Brytania z dominiami, Polska, Belgia, Holandia, Norwegia, Grecja, Czechy i Wolna Francja372.
9 [lutego] Churchill wygłosił przemówienie do narodu brytyjskiego: „Po klęsce niemieckiego lotnictwa poniesionej w sierpniu i wrześniu 1940 roku Hitler nie ważył się dokonać inwazji. Kiedy inwazja nie powiodła mu się, [17] próbował on złamać ducha brytyjskiego społeczeństwa barbarzyńskimi bombardowaniami Londynu i innych miast. To również mu się nie udało. W październiku drugi dyktator, nie będąc do tego sprowokowanym, napadł na Grecję i osiągnął tylko tyle, że został stamtąd przepędzony przez bohaterskich greckich żołnierzy. W tym samym czasie, kiedy Mussolini otrzymywał ciosy w Grecji i Albanii, generałowie [Archibald] Wavell i [Henry] Wilson373
