„Jugnt Sztime”, nr 2, listopad 1940 [8] 569
podwójna kontrola ze strony Anglii i ze strony Francji. Ale od 1883 r. Egipt znajduje się pod wyłączną kontrolą Anglii. W 1884 r. Niemcy zaanektowali Niemiecką Afrykę Południową, Togo i Kamerun. W 1890 r. nastąpił podział angielskiej i niemieckiej strefy wpływów na wschodzie, zachodzie i południowo-zachodniej Afryce. Po słynnym konflikcie w Faszodzie Francja ostatecznie przyznała w 1899 r., że obszar Nilu należy do Anglii. W roku 1894 zostały ustanowione linie graniczne pomiędzy francuskimi a niemieckimi posiadłościami w Sudanie. Po długiej i zaciętej walce pomiędzy Anglią a Republiką Burską (kolonie holenderskie w południowej Afryce) także bb[…]bb wojna
1899–1902 doprowadziła do ostatecznego zwycięstwa Anglii. W latach osiemdziesiątych Włochy umocniły się na wybrzeżu Morza Czerwonego, ale ich usiłowania podbicia Abisynii skończyły się wtedy całkowitą klęską (1896). W ostatnim dziesięcioleciu przed wojną światową zdecydowano o losie Maroka i Tunezji. Po szeregu konfliktów pomiędzy Francją a Niemcami, które prawie doprowadziły do wojny europejskiej, został utworzony (według porozumienia z 1911–1913) protektorat Francji nad Marokiem, z wyjątkiem małej części, która przeszła pod protektorat Hiszpanii. Po wojnie z Turcją (1911–1912) Włochy zajęły Libię. Wojna światowa doprowadziła do nowej zmiany politycznej mapy Afryki. Niemcy utraciły tam swoje posiadłości, które przeszły do zwycięzców pod postacią obszarów mandatowych. Francja otrzymała zachodnią część Kamerunu i Togo, Anglia – wschodnią część, Tanganikę i Niemiecką Afrykę Wschodnią. Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia stała się mandatem pod zarządem Związku Południowej Afryki (Anglia). W 1935 r. nastąpił atak Włoch na Abisynię, co doprowadziło do aneksji tego kraju przez Włochy w maju 1936 r.
Obecnie ponownie toczona jest wojna o panowanie w Afryce. Walczą Niemcy i Włochy z Anglią, Francją i Belgią. Wojna toczy się na północy, na terytorium pomiędzy Libią a Egiptem, na wschodzie – na terytorium pomiędzy Erytreą, Abisynią a Sudanem, Kenią. W angielsko-włoskiej wojnie dużą rolę odgrywają zarówno czynniki ekonomiczno-imperialistyczne (chodzi o materiały budowlane Egiptu i Sudanu), jak strategiczno-imperialistyczne (chodzi o panowanie nad Morzem Śródziemnym i Czerwonym). Toczona jest zacięta walka wokół francuskich posiadłości kolonialnych w Afryce pomiędzy rządem Pétaina, który stał się narzędziem w rękach Hitlera, a Charles’em de Gaulle’em, który gromadzi wokół siebie Francuzów idących z Anglią. Znaczna część francusko-afrykańskiego imperium jest po stronie de Gaulle’a. Kongo Belgijskie czuje się mocno zagrożone. Ono także idzie z Anglią.
Ludność Afryki już od 150 lat uczy się kapitalistyczno-imperialistycznego „postępu” i „kultury”. Płaci za to nauczanie drogą cenę: polityczny i ekonomiczny ucisk, uwstecznienie kulturalne i rzeki krwi przelanej za obce sprawy. Dzieli los milionów kolorowych i białych ludzi w kapitalistycznych rajach. Jej uwolnienie jest blisko związane z wyzwoleniem Europy, świata, zarówno od imperializmu faszystowskiego, jak i liberalno-kapitalistycznego.
