„Jugnt Sztime”, nr 1–2 (4–5), styczeń–luty 1941 [8] 595
acji. W rzeczywistości ich położenie było ciężkie. Naród chiński jednak nie poddawał się i ani na chwilę nie wypuszczał broni z ręki. Najlepszym dowodem jest to, że po wielkich zwycięstwach walka trwa już trzy lata, a Japończycy są jeszcze bardzo daleko od swojego celu. Prasa niemiecka, ściśle związana z Japonią (przez Pakt Trzech74: Niemcy–Włochy–Japonia), pisze o nadzwyczajnych trudnościach, na które napotyka wojsko japońskie w walkach z Chińczykami. Nieustająca walka przeciw grupom partyzanckim uniemożliwia wojsku zadanie skutecznego ciosu, a co najważniejsze, nie udało się odcięcie i zagrodzenie głównej drogi łączącej Chiny ze światem zewnętrznym, tzn. drogi burmańskiej. Tą drogą podążają nieustannie transporty z bronią [8] i amunicją dla walczących Chińczyków.
aa[…]aa znaczenie i dlatego Japończycy zgrzytają [zębami] aa[…]aa, że nie mogą w żaden sposób zniszczyć aa[…]aa krwawą walkę Chińczyków wspierają aa[…]aa walka wyzwoleńcza innych narodów przeciw swoim wrogom.
aa[…]aa lipca 1937 roku wybuch, do dnia dzisiejszego aa[…]aa „niewypowiedziana wojna” między Japonią a Chinami. aa[…]aa wygląda sytuacja wewnętrzna Japonii trzy lata aa[…]aa wojny? Z powodu wielkiej biedy aa[…]aa i małych wpływów do skarbu państwa już przedostatni rząd został zmuszony do obniżenia standardu życia (który do tej pory był już dość niski) środkami przymusu. Z prasy i plakatów krzyczą hasła: „Luksus jest naszym największym wrogiem”. Wydano wiele „zarządzeń przeciwko luksusowi”.
Zabroniono produkowania różnych artykułów droższego typu, które były teraz dostępne w niższej jakości, poczynając od tkanin, mebli aż do różnych artykułów spożywczych.
Robione to było w specjalny sposób. Zarządzono na przykład, że wartość tkanin na męskie garnitury nie może być większa od ustalonej bardzo niskiej ceny, więc fabrykanci zaprzestali produkowania towaru lepszej jakości. To samo na wszystkich obszarach produkcji. Uregulowane zostały również ceny żywności i ceny dań w restauracjach. Zarządzono, że w żadnej restauracji nie wolno (nawet w lokalach luksusowych) podawać jedzenia droższego niż 1 jen (jen ma wartość 1 zł). Cały obiad nie może być droższy niż 2,5 jena. Zostały również wprowadzone tak niskie ceny za alkohol, że po prostu nie opłaca się go produkować.
Został również wydany zakaz dla lokali rozrywkowych, herbaciarni, za przykładem „Jasziwary” [?]75(„słynnej” dzielnicy Tokio) otwierania przed 8 [?] po południu i nakaz zamykania o 11 wieczorem. Wszystkie lokale taneczne zostały zamknięte.
Zarządzenia te nie ograniczyły się jedynie do tego obszaru. Wydany wiele zarządzeń, które celują dosłownie w życie prywatne każdego japońskiego obywatela. Zarządzono, że ślub nie może kosztować więcej niż 20 jenów. Należy wziąć pod uwagę, że śluby w Japonii są uroczyste, a posiłki sute, tak że całkiem często taki ślub kosztował wiele tysięcy jenów.
Zaprowadzono standardowe stroje dla kobiet: nie więcej niż 4 fasony damskich kapeluszy dla kobiet noszących się po europejsku. Zabroniono noszenia ubrań w pewnych
