732 „Cajt-fragn”, nr 2, listopad 1941 [10]
prowadzą poszczególne narody oraz stopienie się ich twórczej pracy przy budowie nowej Europy.
Wówczas nie powtórzy się więcej rok 1914–1918, ani Hiszpania, ani rok 1939.
Nacjonalizm ukraiński na fałszywych drogach.
Układ sowiecko-niemiecki z roku 1939, który dokonał podziału Polski, rozbudził w nacjonalizmie ukraińskim nadzieję, że powstanie niezależna, zachodnia Ukraina. Nadzieje te okazały się płonne już w październiku 1939 roku, gdy Niemcy odrzucili ukraińskie żądania i utworzyli Generalne Gubernatorstwo. Było to drugie rozczarowanie po arbitrażu monachijskim w roku 1938, gdy Ruś Karpacka została przyznana Węgrom. Wówczas te dwa rozczarowania nie zmieniły proniemieckiej orientacji Ukraińców, która była rezultatem tradycyjnej, politycznej i finansowej, zależności ukraińskiej reakcyjnej emigracji od Berlina. Ukraińska myśl nacjonalistyczna miała jedną zasadniczą tezę: najważniejszymi i najniebezpieczniejszymi wrogami Ukrainy są Polska i Rosja, naturalnym zaś sprzymierzeńcem są imperialistyczne Niemcy. Berlin, w związku z nieuniknioną wojną z Rosją, wspierał nieustannie to nastawienie nowymi obietnicami.
Na społeczeństwo ukraińskie wpływ zaczęły wywierać kręgi emigracyjne, wśród których największą rolę odegrał [Stepan] Bandera (organizator zamachu na ministra [Bronisława] Pierackiego277), który wspierał się na bojówkach OUN w kraju. Z inicjatywy Bandery w lutym 1941 roku utworzony został w Krakowie Komitet Centralny, który objął wszystkie ukraińskie ugrupowania nacjonalistyczne, poza tzw. grupą młodo-hetmańską na czele z Daniło Skoropadskim. Stary hetman [Pawło] Skor[opadski278], płatny manekin w rękach niemieckich, został [odstawiony] na bok. Jego zaś syn Daniło – wychowany w Niemczech, na wskroś zgermanizowany, członek SS, blisko zżyty z kierowniczymi kręgami nazistów, przejęty ideą Rosenbauma o niemieckiej misji na Wschodzie – jest zadeklarowanym przeciwnikiem wszelkich koncepcji ukraińskiej niezależności. Uważa on, że jego naród nie jest jeszcze gotów [do samodzielności] i skazany jest wyłącznie na współpracę z Niemcami, pod niemieckim kierownictwem.
[9] Komitet Centralny, czekając na wojnę z Rosją, szykował się odgrywania niezależnej roli. W tym celu rozpoczęto pod dyktando [Stepana] Bandery montować rząd ukraiński, na czele którego stanął były deputowany Sejmu polskiego [sic!], inż. [Stepan] Skrypnyk. Akcję prowadzono w porozumieniu z [Hansem] Frankiem, który miał ambicję, za pomocą karty ukraińskiej, odgrywać niezależną rolę na Wschodzie. Obaj partnerzy grali swe role nieuczciwie. Bandera nie ograniczał się do obszarów Galicji Wschodniej, lecz nawiązywał kontakty także ze Słowakami, nosząc się z koncepcją Wielkiej Ukrainy, która winna skonfederować Besarabię, Ruś Karpacką i Słowację.
