„Cajt-fragn”, nr 2, listopad 1941 [10] 733
Po wybuchu wojny z bolszewikami Bandera przedostał się do Lwowa, gdzie 27 czerwca, gdy armia sowiecka w pośpiechu opuszczała miasto, bojówki ukraińskie opanowały urzędy, instytucje, radio, dokonując rzezi wśród pozostałych Rosjan, szczególnie wśród urzędników sowieckich, których nie udało się ewakuować. W imieniu Bandery, jako prezydenta państwa, adwokat [Jarosław] Stećko279 proklamował przez radio powstanie niezależnej Ukrainy280 i powiadomił o jej rządzie, który powstał w Krakowie. Choć audycja zakończyła się okrzykiem na cześć Niemiec i Hitlera – to akcja ta miała na celu stworzenie faktu dokonanego przez samodzielne powstanie niezależnej Ukrainy, nie z łaski Hitlera. Bandera chciał przywitać wkraczających Niemców jako gospodarz kraju. Nazajutrz jednak zamiast Niemców wkroczyły do Lwowa oddziały sowieckie, które wycofywały się z Przemyśla. W akcie zemsty bolszewicy urządzili rzeź na Ukraińcach. Bandera ukrył się w klasztorze, gdzie bronił się wraz z metropolitą [Andrijem] Szeptyckim281i doczekał nadejścia Niemców. Członków rządu ukraińskiego internowano w Rabce282. Skrypnyka i Banderę wysłano do Niemiec283. Komitet Centralny w Krakowie został rozwiązany. Zezwolone zostało jedynie utworzenie Ukraińskiego Komitetu Pomocy284 w każdym dystrykcie. Zarząd nad Galicją Wschodnią objęła władza wojskowa, do której zgłosił się były poseł na Sejm, Melnyk285, z propozycją lojalnej współpracy. Władze wojskowe propozycję tę chętnie przyjęły, ułatwiała ona bowiem pacyfikację kraju. Ukraińcy mianowani wówczas zostali na kierownicze stanowiska w administracji (burmistrzowie, starostowie itp.).
Przeciw takiej sytuacji wystąpił Daniło Skoropadski z pomocą partii nazistowskiej286, która zażądała, by kierownicze stanowiska obsadzone zostały przez Niemców,
