w skrócie JIWO), a konkretnie z jego Sekcją Historyczną. Propozycja została przez
JIWO przyjęta z entuzjazmem i choć w następnych latach między obiema grupami
dochodziło niekiedy do pewnych napięć28, to ostatecznie Koło przekształcono w warszawską Komisję Historyczną JIWO.
W 1927 r. Ringelblum uzyskał stopień doktora na podstawie rozprawy pt. Żydzi
w Warszawie od czasów najdawniejszych do 1527 r.29 W istniejących opracowaniach podaje się, że praca została napisana pod kierunkiem Marcelego Handelsmana, jednak formalnie jej promotorem był Jan Karol Kochanowski30, choć Ringelblum niewątpliwie uczęszczał na wykłady i seminarium Handelsmana, którego uważał za jednego ze swoich mentorów. Rozprawa doktorska ukazała się drukiem w 1932 r.31 (m.in. dzięki pomocy Handelsmana właśnie32) i wzbudziła w środowisku historycznym mieszane uczucia. Większość recenzji pozytywnych pochodziła od historyków żydowskich, jak Ignacy Schiper, Eleazar Feldman czy Jeszaja Trunk, pionierską wartość pracy uznał też nestor żydowskiej historiografii, Majer Bałaban. Znacznie krytyczniej do książki ustosunkowało się polskie środowisko historyczne, zarzucając autorowi niedostateczną znajomość łaciny i związane z tym liczne błędy w interpretacji źródeł z okresu staropolskiego, a także wyciąganie nieuprawnionych wniosków33.
Ringelblum nie zraził się krytyką i kontynuował badania nad dziejami Żydów
w Warszawie, które miały stanowić drugi tom jego książki34. Interesowały go także inne aspekty historii Żydów, jak np. historia żydowskiej medycyny35, rola Żydów w powstaniu kościuszkowskim36 czy położenie Żydów w epoce stanisławowskiej37; był też autorem wielu artykułów naukowych38. W 1933 r. wziął udział w VII Międzynarodowym Kongresie Historyków w Warszawie jako referent i sekretarz sekcji historii żydowskiej39.
28 Szerzej o tym zob. C.E. Kuznitz, YIVO and the Making of Modern Jewish Culture, New York 2014, s. 88–89; S.D. Kassow, op. cit., s. 163–165.
29 Faksymile dyplomu zob. Joman 2, s. 310–311.
30 Jan Karol Kochanowski (1869–1949), historyk mediewista, edytor źródeł i socjolog, współzałożyciel i pierwszy redaktor naczelny „Przeglądu Historycznego” (1905–1916), współzałożyciel Towarzystwa Miłośników Historii i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, od 1919 r. profesor UW, w latach 1920–1921 jego rektor.
31 E. Ringelblum, Żydzi w Warszawie, cz. 1: Od czasów najdawniejszych do ostatniego wygnania w r. 1527, Warszawa 1932.
32 S.D. Kassow, op. cit., s. 138.
33 Omówienie recenzji zob.: ibidem, s. 140–141; P. Fijałkowski, Emanuel Ringelblum jako badacz historii warszawskich Żydów, KHŻ, 2015, nr 4, s. 601–604.
34 Materiały te zachowały się jedynie w rękopisie. Sygn. ARG II 511–516 i ARG II 520 wyd. w: Pisma historyczne Ringelbluma; sygn. ARG II 517–519 zob. Uzupełnienia [w przyg.].
35 Szerzej na ten temat zob. M. Tuszewicki, Problemy społeczne i medyczne w tekstach Emanuela Ringelbluma – perspektywa nie tylko historyczna, KHŻ, 2015, nr 4, s. 612–620.
36 E. Ringelblum, Di pojlisze jidn in ojfsztand fun Kosciuszko 1794, Warsze 1937 (wersja polska: Żydzi w powstaniu kościuszkowskim, Warszawa 1938).
37 Idem, Projekty i próby przewarstwowienia Żydów w epoce stanisławowskiej, Warszawa 1934.
38 Wybór tych tekstów ukazał się w: idem, Kapitlen geszichte fun amolikn jidiszn lebn in Pojln, red. J. Szacki, Buenos Aires 1953.
39 Szerzej o udziale Ringelbluma w Kongresie zob. S.D. Kassow, op. cit., s. 165–166. Z ówczesnych listów Ringelbluma do Jakuba Szackiego widać, że przykładał on ogromną wagę do tego, by
