11. Przymus pracy nawet z gorączką.
12. Gorzej niż niewolnicy, bo sami muszą troszczyć się o wyżywienie.
13. Skonfiskowano mienie pozostałych członków rodziny, ponieważ zniesiono prawo spadkowe.
14. Są zamknięci w blokach mieszkalnych, zakaz opuszczania mieszkań po pracy.
15. Zakaz opuszczania po pracy mieszkań i kręcenia się po ulicach.
[16]
16. Ograniczenie osobistej wolności, poruszania się.
17. Gorzej niż niewolnicy, gdyż tamci wiedzieli, że pozostaną przy życiu, mieli
nadzieję, że będą wolni. Żydzi są jmoriturij – skazani na śmierć; wyrok śmierci, choć odroczony na nieznany czas, został jednak wydany.
18. Chorzy i słabi niepotrzebni, dlatego zlikwidowano ambulatoria, szpitale itp.
Komunikacja
Każdy szop stanowi samodzielną jednostkę. W myśl zarządzenia z ...1925 października nie wolno opuszczać terenu szopu1926. Obowiązuje to również w getcie. Ludzie, którzy przyłapani zostali na ulicy bez przepustki, wysyłani są na Umschlagplatz.
Po godzinach pracy (od 7 rano do 6 lub 5 wieczorem w niektórych szopach) można
się nieco swobodniej poruszać w następujący sposób: człowiek przyłącza się do grupy, która wraca z pracy do bloku mieszkalnego lub też do placówkarzy1927, którzy idą do domu. Zdarza się jednak, że kontrolują taką grupę, zwłaszcza jeśli jest mała. Pojedynczo nie wolno Żydom chodzić po ulicy.
Drugim sposobem poruszania się w dzień na ulicy, w godzinach pracy, jest jazda
furami. Takich nie zaczepiają i to jest uważane za bezpieczny sposób poruszania się.
[17]
Treblinka
Wiadomość od grabarzy (Rabinowicz Jakow1928), Żydów ze Stoczka, którzy zbiegli z wagonów z rzeczami – naładowanych złotem i walutą. Jednomyślny opis „łaźni”. Grabarze z żółtymi łatami na kolanach.
1925 Trzy kropki w oryg., zostawione do późniejszego uzupełnienia.
1926 Według rozporządzenia z 28 września 1942 r. na obszarze położonym na południe od ul. Gęsiej i Franciszkańskiej wolno było przebywać tylko tym Żydom, którzy w zwartych grupach udawali się do swoich miejsc pracy, a na obszarze położonym na północ od wymienionych ulic – tylko tym, którzy mogli udowodnić konieczność opuszczenia miejsca pracy. Naruszenie tego przepisu groziło
natychmiastowym wysiedleniem; zob. Rada Żydowska w Warszawie, dok. 161, s. 743.
1927 Placówkarze – Żydzi wyprowadzani pod konwojem na placówki pracy znajdujące się poza gettem; zob. wykaz wybranych placówek w: Getto warszawskie. Przewodnik, s. 526–528.
1928 Spośród pięciu istniejących relacji naocznych świadków z Treblinki z 1942 r. aż cztery zachowały się w zbiorach ARG. Pierwsze wiadomości dotarły do getta jeszcze w sierpniu 1942 r. Abraham Lewin odnotował w swym dzienniku 11 sierpnia przybycie niejakiego Salbe, uciekiniera z Treblinki; zob. Lewin, s. 191; szerzej o napływie informacji zob. Pomiechówek, Chełmno nad Nerem,
Treblinka, s. 85–86. Wspomniany przez Ringelbluma Jakub Rabinowicz (być może syn rabina Szyi Rabinowicza z Parysowa) wrócił do getta w drugiej połowie września 1942 r.; zob. Lewin,
