Wstęp
Niemiecka polityka informacyjna w okupowanej Polsce
Niemcy zaczęli tworzyć warunki do rozwoju własnej propagandy bardzo wcześnie. Już w październiku 1939 r. rozpoczęto ograniczanie dostępu do informacji. Hans Frank zanotował 31 października 1939 r. w swoim dzienniku: „Należy zlikwidować cały system informacyjny Polaków. Nie powinni oni posiadać aparatów radiowych; należy im pozostawić jedynie gazety o charakterze informacyjnym, a w żadnym wypadku prasę poglądową”1. Formalne ograniczenie wolności prasy stało się faktem bardzo szybko:
26 października 1939 r. ukazało się Rozporządzenie o wydawaniu utworów drukarskich, które nakazywało uzyskanie pozwolenia od władz na publikowanie gazet. Od lipca 1940 r. wychodziła „Gazeta Żydowska” przeznaczona dla ludności żydowskiej w Generalnym Gubernatorstwie, każdy jej numer był starannie cenzurowany. Podobnie jak inne polskojęzyczne gazety ukazujące się w owym okresie, o wydarzeniach międzynarodowych „Gazeta Żydowska” informowała na podstawie niemieckich materiałów agencyjnych rozsyłanych do redakcji2.
Jesienią 1939 r. wprowadzono również cenzurę rynku wydawniczego oraz ruchu pocztowego, a także ścisłą kontrolę niemieckich władz nad wydarzeniami kulturalnymi. Na ulicach zainstalowano specjalne głośniki, popularnie nazywane „szczekaczkami”3. W październiku Niemcy wprowadzili też w GG zakaz posiadania przez ludność polską i żydowską radioodbiorników; aparaty należało oddać do wyznaczonych punktów4:
