„Czerwony Sztandar”, nr 5 [1] 93
wzdłuż swojej granicy. Pakt sierpniowy z Sowietami zapewnił Niemcom, poza korzyścią gospodarczą i poparciem moralnym, ten właśnie pożądany pokój. Obecnie, po zdobyciu prawie całego kontynentu europejskiego, Niemcy mogą już skierować swą armię przeciwko ZSRR. Są one nawet pod pewnym względem „zmuszone” do tego: Kaukaz sowiecki nęci ich nie tylko bogactwem swych surowców, szczególnie nafty i manganu, ale ponadto „potrzebny” im jest jako brama wypadowa przeciwko Turcji, Persji, Irakowi i Syrii.
Kierownicy polityki sowieckiej powinni byli dbać o to, by wojna z Niemcami hitlerowskimi wybuchła w terminie i warunkach jak najbardziej dogodnych dla Sowietów, a nie dla Niemiec, gdy siły niemieckie były zaangażowane na innych frontach, gdy na kontynencie europejskim istniał jeszcze silny ruch robotniczy – jedyny naturalny i pewny sprzymierzeniec państwa robotniczego. Gdy kontrrewolucja niemiecka wyruszyła na podbój świata, ZSRR powinien był proklamować wojnę rewolucyjną przeciwko faszyzmowi i kapitalizmowi.
Ale biurokracja sowiecka, która od dawna zdradziła rewolucję rosyjską i międzynarodową, bała się i nie chciała wstąpić na drogę wojny rewolucyjnej. Wolała podać „sojuszniczą” rękę Hitlerowi i stała się współodpowiedzialną za jego zwycięstwa i zbrodnie, za zdruzgotanie europejskiego ruchu robotniczego, za pogrążenie Europy w odmętach faszystowskiego barbarzyństwa.
W ten sposób chciał Stalin zagwarantować swemu krajowi pokój. „Niech na całym świecie wojna, byle sowiecka wieś zaciszna, byle sowiecka wieś spokojna”...242 Programowi „pokoju w jednym kraju” nie sądzony jednak lepszy los niż „socjalizmowi w jednym kraju” Sowiety nie unikną wojny z Niemcami, lecz będą ją prowadziły w najgorszych dla siebie warunkach, w momencie i miejscu podyktowanym przez Hitlera. Gdy Führer wyda rozkaz rozpoczęcia „odstrzeliwania”, wówczas może sowiecki wódz243zrozumie wreszcie, że Ukraina i Białoruś Zachodnia, kraje bałtyckie i Besarabia nie warte były Paryża...244
Pod względem militarnym i gospodarczym Niemcy przewyższają ZSRR o całe niebo. Gdyby Sowiety były państwem kapitalistycznym, losy jego byłyby z góry przesądzone. Ale Związek Radziecki nie jest państwem kapitalistycznym. Mimo że biurokracja wydziedziczyła proletariat sowiecki ze wszelkiej władzy, mimo że reakcja tryumfuje we wszystkich dziedzinach życia sowieckiego, ZSRR pozostał jedynym państwem na świecie, gdzie nie istnieje własność prywatna na środki produkcji, gdzie buduje się planową gospodarkę państwową na podwalinach stworzonych przez zwycięską rewolucję proletariacką. A dopóki trwa ten stan rzeczy, ZSRR pozostaje – ze względu na swój charakter klasowy – państwem robotniczym. Tu nie chodzi tylko o słuszną diagnozę
