„Czerwony Sztandar”, nr 6 [1] 117
biurokracja sowiecka prowadzić będzie wojnę? Pod hasłami patriotycznymi czy rewolucyjnymi, „demokratycznymi” czy klasowymi?
Historia ostatnich 17 lat, począwszy od powstania teorii „socjalizmu w jednym kraju”, a zwłaszcza „osiągnięcia” ostatnich sześciu lat: „front ludowy”, zdrada rewolucji hiszpańskiej324, procesy moskiewskie, pogrom elity bolszewickiej, restauracja kasty oficerskiej Armii Czerwonej, tryumfująca reakcja we wszystkich dziedzinach życia sowieckiego, krzewienie kultu dla Suworowa, Kutuzowa i podobnych „bohaterów”, zabójstwo Trockiego325i przyjaźń z Hitlerem, wszystkie zbrodnie Stalina, cały termidor326sowiecki byłyby pozbawione wszelkiego sensu, gdyby biurokracja sowiecka miałaby [s] się nagle okazać chętną i zdolną do prowadzenia wojny rewolucyjnej.
Dnia 22 VI o godz. 11.45 Mołotow odczytał przed mikrofonem deklarację rządową, donoszącą o agresji hitlerowskiej: „Dzisiaj Niemcy zaatakowały nasz kraj bez ostrzeżenia i bez wypowiedzenia wojny. Deklaracja Hitlera jest od a do zet – kłamliwa... Agresja niemiecka nastąpiła nie bacząc na pakt o nieagresji i na normalne stosunki handlowe. Podjęliśmy wojnę, która nam została narzucona i będziemy walczyli do ostatka. Niemcy były naszym wiecznym (?!) wrogiem, z którym zawsze (!) walczyliśmy i nad którym zawsze odnosiliśmy zwycięstwa (??!)327. I tym razem nie będzie inaczej. Również potęga Napoleona załamała się u naszych wrót. Rząd i lud ZSRR mają pełne zaufanie do Armii Czerwonej, lotnictwa i floty. Nasze zwycięstwo jest zapewnione (!)”.
Szowinistyczne frazesy, historyczne kłamstwo, biurokratyczna tępota – oto pierwsza reakcja panującej kliki na narzuconą jej wojnę. O ile wyżej pod względem kunsztu propagandystycznego stoją deklaracje Hitlera i rządu Rzeszy, nadające wojnie [z] ZSRR
