120 „Czerwony Sztandar”, nr 6 [1]
reakcyjne Tymoszenki331), zdezaktualizowały niektóre szczegóły i oceny artykułu. Całość jednak nie straciła na wartości mimo to, wręcz przeciwnie, nie była nigdy tak aktualna jak obecnie.
Red.
Armia Czerwona
Dawny żołnierz rosyjski, wychowany w warunkach patriarchalnych [w]iejskiej wspólnoty (miru) odznaczał się szczególnie swoim ślepym poczuciem stadnym. Suworow, generalissimus Katarzyny II i Piotra I332był niedościgłym mistrzem w dowodzeniu wojskiem składającym się z pańszczyźnianych niewolników. Wielka Rewolucja Francuska zdetronizowała nieodwołalnie sztukę wojskową starej Europy i carskiej Rosji. Imperium rosyjskie i później oczywiście zapisało w swojej historii ogromne zdobycze terytorialne, ale nie odniosło już więcej zwycięstw nad armiami cywilizowanych narodów. Musiało ono przejść przez szereg zewnętrznych klęsk i wewnętrznych wstrząsów, aby w ich ogniu przekształcić swój charakter narodowy. Dopiero na nowej społecznej i psychologicznej podstawie mogła powstać Armia Czerwona. Bierność, instynkt stadny i podporządkowanie się prawom natury ustąpiły miejsca w nowych pokoleniach odwadze i kultowi techniki. Z przebudzeniem się osobowości nastąpił szybki wzrost poziomu kulturalnego. Analfabetyzm wśród rekrutów stawał się coraz rzadszy: Czerwona Armia nie zwalniała nikogo, kto by nie umiał czytać i pisać. W armii i jej otoczeniu rozwijają się burzliwie wszelkiego rodzaju sporty. Wśród robotników, pracowników i studiujących o[d]znaka za dobre strzelanie stała się bardzo popularna. Narty w miesiącach zimowych pozwoliły rozwinąć oddziałom dotychczas nieosiągalną ruchliwość. W dziedzinie spadochroniarstwa, szybownictwa bezmotorowego i lotnictwa osiągnięto poważne sukcesy. Loty do bieguna i loty do stratosfery są wszystkim dobrze znane. Te szczytowe wyczyny charakteryzują cały ogrom zdobyczy.
Nie ma potrzeby idealizowania poziomu organizacyjnego i operatywnego Armii Czerwonej w latach wojny domowej. Dla młodego dowództwa był to jednak okres wielkiego chrztu bojowego. Zwyczajni żołnierze armii carskiej, podoficerowie i chorążowie wykazali talenty organizatorów i wodzów i wykuli swą wolę w walce o potężnych rozmiarach. Ci samoucy niejednokrotnie byli bici, w ostateczności jednak odnieśli zwycięstwo. Najlepsi z nich poświęcili się następnie studiom. Wśród obecnego dowództwa, które przerobiło szkołę wojny domowej, absolutna większość ukończyła Akademię lub kursy dokształcające. Ze starych kadrów kierowniczych połowa otrzymała najwyższe odznaczenia wojskowe, a druga połowa średnie333. Teoria wojenna dostarczyła
