„Czerwony Sztandar”, nr 6 [1] 127
przesłanki rozwoju walki klasowej w obozie imperialistycznym. Armia Czerwona jest zatem czynnikiem o największym znaczeniu. Nie znaczy to jednak, że jest ona jedynym czynnikiem historycznym. Dość, że może być potężnym bodźcem dla rewolucji. Ale jedynie rewolucja może dokonać pracy zasadniczej, do której nie dorosła sama Armia Czerwona…
***
Wschodnia polityka narodowościowa Niemiec w wojnie światowej i obecnej. Imperializm niemiecki, wyruszając na podbój Wschodu podczas wojny światowej 1914–1918, nie miał skonkretyzowanego programu polityki narodowej na zdobytych ziemiach. Armia sprzymierzonych Niemiec i Austro-Węgier przekraczała granicę państwa carów co najwyżej z proklamacją „wyzwolenia” Polski. Nie wdawano się przy tym w szczegóły przyszłego obrazu państwa polskiego, pozostawiając sobie wolną rękę dla przystosowania formy ustrojowej Polski do potrzeb imperializmu niemieckiego. Na wschód od etnograficznej Polski rozciągała się w mniemaniu niemieckiego dowództwa wojskowego Rosja. Dopiero aneksja dalszych ziem wschodnich oraz wybuch rewolucji rosyjskiej zwróciły jego uwagę na skład etnograficzny zachodnich kresów cesarstwa rosyjskiego i skłoniły zwycięzców do zaprzęgnięcia różnych burżuazyjnych partii nacjonalistycznych w tych krajach do służby dla swoich imperialistycznych celów353.
Okupanci wszędzie szafowali obietnicami utworzenia „niepodległych” państw narodowych, stosując jednocześnie morderczy ucisk gospodarczy podbitych ziem, wysysając z nich do granic niemożliwości wszystko dla zaaprowidowania [s] Niemiec. Cele nacjonalistów litewskich, białoruskich i ukraińskich, orientujących się na Niemcy, nie przekraczały wówczas ram państw, będących mniej lub więcej zwasalizowanymi terytoriami Kaisera. Inna część burżuazji nacjonalistycznej, którą od Niemiec początkowo między innymi odstraszał dławiący ucisk gospodarczy okupantów, została w miarę rozwoju i postępu rewolucji rosyjskiej siłą wypadków popchnięta w ramiona niemieckiego militaryzmu, od którego bagnetów – podobnie jak znaczna część burżuazji rosyjskiej – spodziewała się wyzwolenia z zaciskającej się na niej pętli rewolucji proletariackiej.
[12] aa[…]aa do interwencji niemieckiej przeciwko zrewolucjonizowanym [maso]m dała Finlandia. Burżuazja finlandzka, która nawet w parlamencie została pobita przez rewolucyjną większość, zwróciła się o pomoc do rządu niemieckiego. Ten skwapliwie korzysta z tej propozycji i wysyła korpus interwencyjny, przy pomocy którego rewolucja zostaje w kraju zduszona354. Ciałem i duszą zaprzedaje się litewska mianowańcza [s] Taryba (Rada) – ośrodek litewskiej rachitycznej administracji przy niemieckim
