RRRR-MM-DD
Usuń formularz
  • Powrót

Prasa getta warszawskiego: radykalna...

Tytuł:Prasa getta warszawskiego: radykalna lewica niesyjonistyczna

Sygnatura: AR tom 21

Autor: Piotr Laskowski, Sebastian Matuszewski

Język: polski

Lokalizacja: Warszawa

Numer: 21

Tom pełnej edycji ARG: 21

Opis: Prezentowany tom obejmuje konspiracyjne pisma wydawane przez trzy grupy ideowo-polityczne: trockistów, Polskich Socjalistów i komunistów przez Blok Antyfaszystowski, będący pierwszą próbą porozumienia środowisk lewicy w getcie warszawskim. Podtytuł tomu: „radykalna lewica niesyjonistyczna” jest próbą ujęcia tego, co zarazem łączy wszystkie trzy − pozostające w ideowych sporach − grupy i odróżnia je od, z jednej strony, Bundu, z drugiej zaś − syjonistycznej lewicy (Poalej Syjon Lewica, Haszomer Hacair). Publikowany zespół obejmuje siedem tytułów prasowych: trockistowski „Czerwony Sztandar” i „Przegląd Marksistowski”, wydawane przez Polskich Socjalistów „Podziemne Ghetto”, komunistyczne „Morgn Fraj”, „Morgn Frajhajt” oraz „Fraje Prese”, wreszcie jeden numer pisma Bloku Antyfaszystowskieg − „Der Ruf”. Tom uzupełnia ulotka pierwszomajowa wydana przez trockistów w 1942 r. oraz biuletyn niewiadomego autorstwa, przygotowany po 18 kwietnia 1942 r.

strona 235 z 619

Osobypokaż wszystkie

Miejscapokaż wszystkie

Pojęciapokaż wszystkie

Przypisypokaż wszystkie

Szukaj
Słownik
Szukaj w tym dokumencie

Transkrypt, strona 235


220 „Przegląd Marksistowski”, nr 8 [2]

Marks „mylił się”. Jednakże pomyłka jego była natury faktycznej, a nie metodologicznej. Rewolucja 1848 roku nie przeszła w socjalistyczną, ale właśnie też dlatego nie zrealizowała całkowicie demokracji. Co się tyczy rewolucji w 1918 r., to nie była ona bynajmniej demokratycznym uzupełnieniem rewolucji burżuazyjnej, lecz rewolucją proletariacką, zgilotynowaną przez socjaldemokrację. Inaczej mówiąc, była to burżuazyjna kontrrewolucja, która po zwycięstwie nad proletariatem musiała zachować pseudodemokratyczne pozory.

Wulgarny „marksizm” wypracował schemat historycznego rozwoju, wedle którego każde burżuazyjne społeczeństwo zapewni sobie wcześniej czy później ustrój demokratyczny, a następnie zorganizuje i przygotuje stopniowo proletariat w warunkach demokracji do socjalizmu. Samo przejście do socjalizmu wyobrażano sobie rozmaicie: jawni reformiści wyobrażali sobie to przejście jako reformistyczne wypełnienie demokracji socjalistyczną treścią (Jaurès). Rewolucjoniści formalni uznawali konieczność zastosowania rewolucyjnej przemocy przy przechodzeniu do socjalizmu (Guesde)656. Ale zarówno jedni, jak i drudzy uważali demokrację i socjalizm u wszystkich narodów i we wszystkich państwach za nie tylko dwa odrębne, ale i odległe od siebie etapy w rozwoju społeczeństwa. Ten pogląd dominował również u tych rosyjskich marksistów, którzy należeli w okresie 1905 roku do lewego skrzydła II Międzynarodówki. Plechanow, wspaniały protoplasta rosyjskiego marksizmu, poczytywał ideę dyktatury proletariatu we współczesnej mu Rosji za szaleństwo. Podobne stanowisko zajmowali nie tylko mienszewicy, ale i przeważająca większość czołowych bolszewików, pomiędzy nimi wszyscy bez wyjątku dzisiejsi przywódcy partii. Byli oni wówczas zdecydowanie rewolucyjnymi demokratami, jednakże rewolucja socjalistyczna wydawała się im mglistą muzyką dalekiej przyszłości nie tylko w roku 1905, ale i w przededniu r[oku] 1917.

Rodząca się w r[oku] 1905 teoria permanentnej rewolucji wypowiedziała powyższym ideom i nastrojom wojnę657. Wykazała ona, że demokratyczne zadania

[15]

aa[…]aa658

aa[…]aają się [j]ak ogniwa nierozerw[alnym]