268 „Przegląd Marksistowski”, nr 8 [2]
weszli znani publicyści i działacze społeczni – wszystko bez wyjątku przeciwnicy polityczni Trockiego. Również w paryskiej komisji, współpracującej w nowojorską, znaleźli się działacze obozu socjalistycznego, radykalnego, katolickiego – lecz nie trockistowskiego932. Próby nowojorskiego komitetu wciągnięcia do komisji przedstawicieli poselstwa sowieckiego, partii komunistycznej i osławionych „przyjaciół ZSRR” nie dały, naturalnie, żadnego rezultatu933.
Nowojorska komisja postanowiła przede wszystkim wybadać Trockiego przez odrębną podkomisję, czy posiada wystarczające dane dla usprawiedliwienia przyszłego śledztwa. W skład podkomisji wydelegowanej do Meksyku weszli: wspomniany już dr Dewey, pisarka radykalna Suzanne La Fol[l]ette934, emigrant niemiecki, były poseł do Reichstagu, stary marksista, ale przeciwnik Trockiego, Otto Rühle935, znany publicysta lewicowego obozu Beniamin Stolberg936oraz były korespondent TASS-a Carleton Beals937. Ten ostatni okazał się niebawem „przyjacielem” GPU, a gdy rola jego została zdemaskowana, zgłosił swoje ustąpienie z komisji. W charakterze radcy prawnego podkomisji występował John Finerty938, obrońca Sacco i Vanzettiego939oraz Toma Mooneya940. Trocki zaś wybrał sobie na swego obrońcę adwokata z Chicago, Alberta Goldmana941, jedynego trockistę w tym gremium. Przebieg rozpraw zapisywał przysięgły stenograf sądowy.
Natychmiast po przybyciu do Meksyku, w kwietniu 1937 r., podkomisja wezwała partię komunistyczną, związki zawodowe i w ogóle wszelkie organizacje robotnicze do wzięcia udziału w śledztwie z prawem stawiania wszelkich pytań i sprawdzenia każdego zeznania. Przyjaciele katów moskiewskich woleli jednak świecić nieobecnością.
