Wstęp 313
endecji)23. Jednak w przypadku działalności komunistów żydowskich w getcie warszawskim w ciągu kilku miesięcy pierwszej połowy 1942 r. tego rodzaju tendencje nie były widoczne (ani na łamach zachowanej prasy komunistycznej, ani też aktywności komunistów w Bloku Antyfaszystowskim).
Na łamach „Morgn Frajhajt” manifest programowy PPR opublikowano dopiero w ostatnim numerze pisma z 10 marca 1942 r. (został on przetłumaczony na język żydowski przez wspomnianego już Feldwurma), wraz z informacją o przystąpieniu jego wydawców do PPR. Decyzja ta została podjęta przez całą grupę Robotniczo-Chłopskiej Organizacji Bojowej (której przywódcą był „Roman” Krasiński). Możemy się domyślać, że narodowo-polska retoryka była niemiłym zaskoczeniem dla komunistów żydowskich, dla których atrakcyjność komunizmu wynikała m.in. z zawartego w jego ideologii radykalnego internacjonalizmu. Niemniej jednak sama idea tzw. frontu narodowego oraz bezpośrednich aktów oporu zbrojnego była w warunkach getta przekonująca, szczególnie dla radykalnej lewicy. To jej przedstawiciele z szeregów PPR i lewicy syjonistycznej (Poalej Syjon Lewica, Haszomer Hacair) zawiązali w marcu 1942 r. porozumienie pod nazwą Blok Antyfaszystowski. Później przyłączyły się do niego także inne ugrupowania lewicowe: Poalej Syjon Prawica, Hechaluc i Dror. Przedstawiciele Bundu odmówili wstąpienia do Bloku ze względu na kontakty z polskim podziemiem (szczególnie z prawicą PPS, podejrzliwą wobec wszelkich form współpracy z komunistami) oraz „niechęć do organizowania się na narodowej, żydowskiej bazie w getcie”24.
Podstawowym celem działalności Bloku, poza współpracą polityczną, było przygotowywanie się do działalności zbrojnej poprzez szkolenie wojskowe (organizowane przez Andrzeja Szmidta, przybyłego do Polski wraz z Grupą Inicjatywną PPR) i zdobywanie broni25. Dużym autorytetem cieszył się zarówno kierujący grupami bojowymi
