„Czerwony Sztandar”, nr 2 [1] 37 i Quislingi14 służą imperializmowi niemieckiemu w budowie „nowej Europy”15 to jednak ich narody bynajmniej nie podzielają zdania swych patriotycznych „przedstawicieli”. Prasa niemiecka ustawicznie żali się na brak zrozumienia „idei” nowego porządku europejskiego u narodów podbitych. Próba stworzenia sobie bazy społeczno-politycznej na okupowanych terytoriach spełzła na niczym. Jedynym środkiem utrzymania posłuchu pozostaje nagi gwałt.
Wojna imperialistyczna w obecnym swym stadium coraz ostrzej wysuwa zagadnienie walki klas. Jutro proletariat niemiecki może zażądać rachunku na swą nędzę i krew, przelaną w interesie kapitału i hitlerowskiej biurokracji. Hitler już obecnie usiłuje zabiec drogę klasowemu ruchowi robotniczemu obiecanką socjalizmu… po wojnie. Czyż frazesy demagoga głośnie[j] będą brzmieć od wymowy bomb, rozrywających tysiące ofiar nacjonalistycznego szału!
***
Codziennie spada[ją] na Anglię tysiące bomb niemieckich. Imperializm angielski zmuszony został do największego wysiłku w historii celem obrony swych pozycji. Pomimo zwycięstw nad Włochami, pomimo niebywale wytrwałego oporu wobec Niemiec, burżuazja angielska traci jedną pozycję za drugą. Celem otrzymania pomocy zmuszony został kapitalizm brytyjski do wysprzedawania imperium. Szereg kolonii i dominiów systematycznie zagarniają Stany Zjednoczone jako zapłatę za pomoc. Objawia się to nie tylko w udzieleniu baz wojskowych, lecz w większej jeszcze mierze w wykupywaniu przedsiębiorstw angielskich w Ameryce Południowej i dominiach przez imperializm dolarowy.
[3] Proletariat międzynarodowy nie ma z tej racji powodów do rozpaczy. Osłabienie pozycji imperialistycznych burżuazji angielskiej leży w jego interesie. Nie o imperium brytyjskie powinien walczyć proletariat angielski, lecz o swoje pozycje klasowe, zagrożone przez hitlerowskiego żandarma. Wbrew przywódcom Partii Pracy, wbrew Bevinom16 i Citrine’om17 klasa robotnicza Anglii coraz wyraźniej i donośniej podnosi
