48 „Czerwony Sztandar”, nr 3 [1]
liwości społecznej i prawie wszyscy zapewniają, że są przeciwnikami gospodarki kapitalistycznej.
Gdy pismacy burżuazyjni występują rzekomo przeciwko kapitalizmowi, nie należy przypisać tego wyłącznie demagogii obliczonej na skaptowanie mas. Dotychczasowy przebieg wojny zdołał przekonać burżuazję, a w każdym razie znaczną część jej polityków i dziennikarzy, o wyższości kierowanego przez państwo kapitalizmu od tak zwanego kapitalizmu „liberalnego”56. Ocalenie ustroju kapitalistycznego przez ograniczenie inicjatywy prywatnej i okrojenie zysków poszczególnych kapitalistów, przy równoczesnym zdruzgotaniu politycznego i zawodowego ruchu robotniczego, faszyzm nazwał „antykapitalizmem” i „socjalizmem”. Gdy nasi reakcjoniści o antykapitalistycznej przebudowie społecznej mówią, mają na myśli właśnie faszystowski „socjalizm”.
Ale przeciwko kapitalizmowi występują także reformiści. W ich ujęciu socjalizm często oznacza nie co innego, jak kontrolę demokratycznego państwa burżuazyjnego nad prywatną gospodarką, a co najwyżej przejście niektórych gałęzi wytwórczości na własność tegoż państwa.
W agitacji masowej reformiści nie lubią nazywać rzeczy po imieniu. Wolą mówić o „socjalistycznej gospodarce planowej”, o „rządzie robotniczo-chłopskim” itd. Ale czyny ich świadczą przeciwko ich własnym słowom. Przecież PPS zasiada w rządzie emigracyjnym gen. Sikorskiego razem z endekami. Gorzej jeszcze, uzgadnia ona z nimi wspólny program działania w przyszłej Polsce niepodległej. Otóż co opowiada o tym reakcyjna gazetka burżuazyjna „Polska Żyje”57 w nrze z dnia 10 I br. „Przedstawiciele czterech stronnictw” reprezentowanych w polskim rządzie (Stronnictwo Narodowe, PPS, Stronnictwo Ludowe, Partia Pracy58) wypowiedzieli się w „Dzienniku Polskim” (Londyn)59 na temat ustroju przyszłej Polski. Wszyscy zgadzają się, że podstawą będzie zasada wolności, a decydującym czynnikiem wola narodu. Etyka chrześcijańska, nierozerwalnie związana z duchem narodu, ma być szanowana
