„Czerwony Sztandar”, nr 4 [1] 71
ruchy rewolucyjne w sprzymierzonych Włoszech i Japonii mogą się przyczynić do zguby Hitlera.
Nie tylko porażki wojskowe Niemiec mogą rozpętać ruch antyhitlerowski. O wiele jeszcze silniejszy bodziec może przyjść z Anglii. Rewolucja proletariacka w tym kraju i wojna rewolucyjna („jakobińska”148) Anglii przeciwko Hitlerowi odezwałaby się potężnym echem w Europie i wśród narodów kolonialnych, które połączyłyby swe wyzwolone siły we wspólnym z ludami Europy wysiłku antyhitlerowskim.
ZSRR również nie powiedział jeszcze ostatniego słowa w obecnej wojnie. Atak Hitlera na Sowiety jest tylko kwestią czasu. Nie jest wykluczone, że biurokracja sowiecka będzie wówczas zmuszona, w obronie własnej skóry, nadać wojnie z Niemcami rewolucyjny charakter. Wojna taka przyczyniłaby się ogromnie do zrewolucjonizowania armii niemieckiej, „zdemoralizowania” jej zaplecza, powstania ludów europejskich i – klęski Hitlera.
Hitler jest wprawdzie jeszcze potężny i niewykluczone są dalsze jego sukcesy, mimo to z wielu stron może nadciągnąć jego klęska. Wojna jeszcze nie jest skończona. Ostatnie słowo wypowie proletariat Europy.
***
W 70-tą ROCZNICĘ KOMUNY PARYSKIEJ (1871–1941)
W historii walk o wyzwolenie człowieka robotnicy Paryża zapisali jedną z najbardziej świetlanych kart. Komuna Paryska 18 marca – 28 maja stworzyła zarys przyszłego ustroju socjalistycznego, wolnego od egoizmu i wyzysku. W całości swoich osiągnięć i błędów, od których naturalnie nie są wolne wysiłki pierwszej władzy robotniczej, stanowi okres Komuny Paryskiej przebogatą kartę nauki proletariackiej strategii i taktyki w okresie rewolucji.
Upadek skorumpowanej monarchii Napoleona III po klęsce sedańskiej149otworzył okres rewolucyjnego wrzenia we Francji. Głównym celem rządu Thiersa150było zduszenie rewolucyjnego Paryża, chociaż przez to ułatwiano zwycięstwo Niemcom. Po zawar-
