82 „Czerwony Sztandar”, nr 4 [1]
wahań, z konsekwencją godną lepszej sprawy, wyrównali front na politykę koalicyjną i socjalimperializm.
W swoim polskim organie „Za Naszą i Waszą Wolność” (nr 1, luty 1941)188 śpiewają hymny pochwalne na cześć angielskiej Partii Pracy, która „nie zawiesiła ani na chwilę swej walki klasowej i politycznej”. Dowiadujemy się, że za czasów rządu Chamberlaina189, w styczniu [19]40 roku, przywódca Partii Pracy Bevin wyraził się że „...polityka premiera to polityka bankierów i rentierów... Mamy do czynienia z niecną spółką między rządem a tymi, którzy zarabiają na wojnie”. Ale z chwilą, gdy tenże Bevin zmienił swój zawód z opłacanego przez burżuazję przywódcy opozycji (w Anglii przywódca opozycji dostaje od rządu pensję ministerialną) na opłacanego przez burżuazję wicepremiera, ta niecna spółka stała się dźwignią wszelkiego postępu, olbrzymich „społecznych i gospodarczych zdobyczy, które stanowią rewolucję w stosunkach angielskich”. „Przepędzenie Chamberlaina i Halifaksa190 (? – red.) i wprowadzenie do gabinetu Churchilla i Edena”191– przedstawicieli skrajnie reakcyjnego skrzydła konserwatystów – oraz labourzystów święcone jest na łamach tego pisma jako wielkie zwycięstwo proletariatu.
Ci „przedstawiciele” robotników bitego i kopanego narodu, bez żadnej żenady entuzjazmują się programem swych angielskich przyjaciół zmierzającym do eksploatowania narodów kolonialnych na rzecz europejskich Herrenvolków192. „Partia Pracy – piszą oni z uznaniem –wyraźnie określiła swoje cele wojenne: zbudować nowy socjalistyczny ustrój w Anglii i w Europie. I tej socjalistycznej Europie mają właśnie służyć bogactwa świata, kolonie i surowce”. Jakiś liberalny poseł palnął w parlamencie „rewolucyjną” mówkę. „Nawet »Times«193pociesza robotników, że „przyszła Europa musi być zbudowana według zasad sprawiedliwości”... Obłuda wpędzonych w kozi róg imperialistów angielskich wzbudza zachwyt naszych socjalistów.
I tak dalej, i tak w kółko panowie ci obracają się dookoła „międzynarodowej” osi reformizmu i socjalimperializmu.
[9] Jak wół do karety
„Wolność” (10 II) cytuje, bez komentarzy194, następujące słowa Robespierre’a: „Wojna się zaczęła, pozostaje więc nam jedynie uczynić wszystko, co w naszej mocy, aby obróciła się na korzyść rewolucji. Uczynimy z niej wojnę ludu przeciwko tyranii,
