Jak cała ludność żydowska pod okupacją niemiecką, tak i ludność warszawskiego getta walczyła w nieludzkich warunkach o przetrwanie. Wśród głównych problemów tego przetrwania znajdowała się troska o dzieci. Dzieci osierocone, głodne i wynędzniałe, wyjęte spod rygorów rodzinnych i szkolnych. Troska o te dzieci stanowiła jeden z głównych przejawów cywilnego ruchu oporu w getcie. W ruchu tym ofiarnie uczestniczyli zarówno uczeni, jak i szeregowi nauczyciele getta, niejednokrotnie sami głodni, narażeni na choroby zakaźne, borykający się z ciasnotą, brakiem książek, zeszytów, pomocy szkolnych. Próbowali dostosować swą wiedzę pedagogiczną do tych nieznanych wcześniej warunków. Próby te trwały przez cały czas do zagłady getta. W latach 1942–1943 zarówno opiekunowie dzieci getta, jak i podopieczni zginęli z ręki okupanta…
zamknij opis
